«Σε μια εποχή τοξικής έξαρσης του φονταμενταλισμού και του θρησκευτικού λαϊκισμού αλλά και υπό την ηγεμονία μιας εξίσου κοινότοπης αθεΐας που δεσπόζει ως αποκλειστική «πεφωτισμένη» ατραπός για τον σύγχρονο άνθρωπο, η νηφάλια επανεξέταση της σχέσης μας με το ιερό δείχνει να είναι απαραίτητη. Όχι για λόγους . κατήχησης, αλλά προκειμένου να διαχωριστεί με κριτήρια η έλλογη πίστη (όσο κι αν η τελευταία φαντάζει οξύμωρο σχήμα) από την κακοποιητική της καρικατούρα. Διέρχεται μια τέτοια εκ νέου μαθητεία στο ημέτερο υπερβατικό απαραιτήτως, και με γυμνά μάλιστα πέλματα, από τη βάσανο ακάνθινων ερωτημάτων, όπως είναι η πίστη ουσιωδώς αντίδικη του Λόγου, ως αδιάψευστη ενδοϊστορικά επαγγελία; Οδηγεί στην εξηλιθίωση και την ετερονομία του ανθρώπου ή μήπως συμβάλλει στην ωρίμασή του, την πνευματική αλλά και τη διανοητική; Κοντολογίς, είναι συμβατή η πίστη με την κριτική σκέψη και τον αναστοχασμό, ή εμπίπτει εξ ολοκλήρου στην επικράτεια του θυμικού και της παραμυθίας ως αναλγητικό του φόβου, του θανάτου και της τυχαιότητας της ύπαρξης; Ακριβέστερα, συνταιριάζεται η χριστιανική αφήγηση με το σημερινό επιστημονικό κοσμοείδωλο, με την κοπερνίκεια και τη δαρβινική επανάσταση, εναρμονίζεται καθόλου με την παράδοση του ουμανισμού; Ο «Θεός» πέθανε από φυσικά αίτια ή ένεκα μιας απερίσκεπτης πατροκτονίας; Τα ερωτήματα αυτά είναι ανεπίδεκτα τελεσίδικων απαντήσεων, ωστόσο η αδιάκοπη τριβή μαζί τους είναι επιβεβλημένη για λόγους πνευματικής υγείας, προόδου κι εντιμότητας. Με βάση αυτή την αρχή, οι στοχαστικές δοκιμές μας στον παρόντα τόμο καταθέτουν μια θεϊστική ανάγνωση της πραγματικότητας στη δύσκολη μεθόριο αναμεταξύ της αποκεκαλυμμένης αλήθειας και της ελληνικής παράδοσης του ‘‘λόγον διδόναι’’».