“Το έργο είναι η νεκρική μάσκα της σύλληψης”, γράφει ο Βάλτερ Μπένγιαμιν. Πίσω από τη μάσκα δεν βλέπεις πια το πρόσωπο, δεν βλέπεις τον συγγραφέα. Δεν μπορείς να ξέρεις αν είναι καν εκεί.
Κι αν δεν είναι; Αν το έργο έχει γραφτεί μηχανικά, από ένα πρόγραμμα τεχνητής νοημοσύνης; Ένα πρόγραμμα τεχνητής νοημοσύνης διαβάζει διαρκώς από δεδομένα ασύλληπτου αριθμού, και μάλιστα σε ελάχιστο χρόνο. Παράγει αποτελέσματα που μοιάζουν εντυπωσιακά με ανθρώπινες δραστηριότητες. Τα πάντα φαίνεται να μπορεί να κάνει. Σίγουρα όμως δεν μπορεί να αντικαταστήσει το ανθρώπινο άγγιγμα, όλα όσα απολαμβάνει και προσφέρει το σώμα. Αλλά πόσο βαθιά μπορεί αν μπει στο νου; Μπορεί να γράψει αυθεντικές ιστορίες; Μπορεί να αισθανθεί; Μπορεί, όσο κι αν φαντάζει δαιμονικό, να δημιουργήσει συνείδηση; Κι εμείς που γράφουμε, έχουμε κάτι να φοβηθούμε; Δεν είναι οι ιστορίες μας αποκυήματα ενός προσωπικού σύμπαντος που δεν μοιάζει με κανένα άλλο;
Το βιβλίο επιχειρεί ένα πείραμα. Αποτελείται από δεκατέσσερις ιστορίες, εννιά από ανθρώπινο χέρι και πέντε που δημιούργησε η λεγόμενη “AI”.
Τι συμπέρασμα βγαίνει από το πείραμα; Να κατεβάσουμε τα μολύβια;