Στο γύρισμα του αιώνα, ένας άνδρας αγωνίζεται να αλλάξει την καταστροφική πορεία της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής για να σώσει αθώες ζωές από τον αφανισμό.

Πόσες ζωές μπορεί να σώσει ένας άνθρωπος μόνος του; Όσες και να σώσει, ποτέ δεν είναι αρκετές. Αυτό συνειδητοποίησε με τραγικό τρόπο ο George Horton. Καθώς από το κατάστρωμα του πλοίου του έβλεπε την αποβάθρα της Σμύρνης να ξεμακραίνει, έβλεπε μαζί και το αβοήθητο, τρομοκρατημένο πλήθος, που βρισκόταν παγιδευμένο ανάμεσα στη θάλασσα και στην πύρινη λαίλαπα. Οι άνθρωποι που είχαν σωθεί χάρη σε εκείνον και τώρα βρίσκονταν μαζί του πάνω στο πλοίο, δεν μπορούσαν τον παρηγορήσουν. Ούτε οι εκατοντάδες Χριστιανοί, Εβραίοι και Μουσουλμάνοι τους οποίους είχε σώσει κατά τη διάρκεια της θητείας του στο αμερικανικό προξενείο της Σμύρνης στάθηκαν ικανή παρηγοριά για εκείνον. Εκ των υστέρων, θα ομολογήσει ότι εκείνοι οι διωγμοί τον έκαναν να ντρέπεται που «ανήκε στο ανθρώπινο είδος». Ωστόσο, όσο κι αν ο Horton ένιωθε ότι θα μπορούσε να κάνει περισσότερα, στην πραγματικότητα το έργο του ήταν τρομερά δύσκολο και γινόταν ακόμη δυσκολότερο, επειδή οι ανώτεροί του παρεμπόδιζαν την ανθρωπιστική βοήθεια να φτάσει στον προορισμό της και συγκάλυπταν κάθε είδους ωμότητα με ψεύτικες ειδήσεις και παραπληροφόρηση. Εκείνο που τους ένοιαζε ήταν να κερδίσουν την εύνοια των Τούρκων, προκειμένου να έχουν πρόσβαση στις πλουτοπαραγωγικές πετρελαϊκές πηγές. Και όταν ο Horton κατήγγειλε την υποκρισία τους, εκείνοι συνωμότησαν εναντίον του για να αμαυρώσουν τη φήμη του. Απτόητος, o Horton συνέχισε τον αγώνα του και έφτασε μέχρι τον Πρόεδρο και το Κογκρέσσο διεκδικώντας ένα ψήφισμα κατά της συνθήκης της ντροπής (Συνθήκη της Λωζάνης). Το διακύβευμα ήταν η έκβαση του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η σταθερότητα και η ελευθερία της Μέσης Ανατολής και το ενδεχόμενο νέων γενοκτονιών.