Η Τυφλή κουκουβάγια θεωρείται ίσως το σημαντικότερο μυθιστόρημα της περσικής λογοτεχνίας κατά τον εικοστό αιώνα. Γράφτηκε το 1936-37 και εκδόθηκε σε πενήντα αντίτυπα στη Βομβάη της Ινδίας, με έξοδα του συγγραφέα, και τη σημείωση: «Απαγορεύεται η εκτύπωση και διανομή στο Ιράν». Μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και έγινε ταινία το 1987 από τον Χιλιανό σκηνοθέτη Ραούλ Ρουίς. Πρόκειται για «καφκική» ιστορία με θέμα τη μοναξιά ενός ανθρώπου πουερωτεύεται ένα πλάσμα της φαντασίας του, μια σκιά. Μες στο ντελίριο του οπίου και του κρασιού θα της εκμυστηρευτεί την ανάγκη για τρυφερότητα και ομορφιά, την αποστροφή του για τον όχλο και τον Θεό, την άγρια δολοφονία της γυναίκας του, της «πόρνης»...

Υπάρχουν στη ζωή πληγές που μέσα στο σκοτάδι κατατρώγουν αργά, σαν τη λέπρα, την ψυχή. Αυτά τα βάσανα δεν μπορείς να τα μοιραστείς με κανέναν. Γιατί οι άλλοι δεν πιστεύουν σε τέτοια πάθη ή τα θεωρούν παραξενιά. Κι όταν κάποιος τα περιγράφει ή μιλάει γι’ αυτά, προσπαθούν να προσπεράσουν αυτή την εξιστόρηση με ένα χαμόγελο αμφιβολίας και χλευασμού, επειδή αυτό επιβάλλουν οι επικρατούσες απόψεις ή οι δικές τους πεποιθήσεις. Γιατί οι άνθρωποι δεν έχουν βρει ακόμη φάρμακο γι’ αυτά τα βάσανα. Το μόνο γιατρικό σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι να ψάχνεις τη λησμονιά στο κρασί και στον τεχνητό ύπνο που προσφέρει το όπιο ή άλλα ναρκωτικά. Δυστυχώς όμως η επίδραση αυτών των γιατρικών είναι σύντομη. Αντί να ηρεμήσουν, οι πόνοι γυρνούν και πάλι ύστερα από λίγο, ακόμα σφοδρότεροι...