Η ζωή της Καίτης Χιωτέλλη (1928-2020) μοιάζει να σηματοδοτείται από τις δύο ποιητικές της συλλογές, τη μία στην αρχή περίπου της δημόσιας παρουσίας της και την άλλη κατευθείαν στη δύση της. Χρονικά οι δύο συλλογές απέχουν μεταξύ τους σχεδόν εξήντα χρόνια. Το χρονικό ενδιάμεσο των σχεδόν εξήντα χρόνων από συλλογή σε συλλογή δεν ήταν διόλου κενό διάστημα. Αντιθέτως, ήταν καιρός ξέχειλος από σπορές, βοτανίσματα και σοδειές της αδάμαστης Καίτης. Αυτά τα ζούσε εξακτινούμενα σε κάθε ανθρώπινο πεδίο: και στις διαπροσωπικές σχέσεις, και στην ιδιότητα του πολίτη, και στην έγνοια για τα οικουμενικά και πανανθρώπινα. Η Καίτη Χιωτέλλη, ποιήτρια, μεταφράστρια και ουσιαστικά θεολόγος –μαζί κι αδιάζευκτα αυτά– έγραφε σε πολλά έντυπα και δρούσε σε πολλά πεδία. Σ’ αυτόν λοιπόν τον μακρύ χρόνο που της χαρίστηκε, και που η ίδια πηδαλιούχησε, μοιάζει να έχουν εμβληματική θέση –σαν σηματοδότες εισόδου και εξόδου– οι δύο ποιητικές της συλλογές, που τώρα, στην παρούσα έκδοση, επανεκδίδονται μαζί σε ένα βιβλίο.

Η Χιωτέλλη δεν έγραφε τυχαία. Άλλοτε πολύ απλά κι άλλοτε πιο σύνθετα, άλλοτε ξεκάθαρα κι άλλοτε παραβολικά. Η ποίηση της Χιωτέλλη αποπνέει δίψα άσβεστη και πείνα ακόρεστη για τα ουσιώδη του ανθρώπου, για τη λαχτάρα τους ή για την απώλειά τους, εν τέλει για το ανολοκλήρωτο. Αυτά είναι τόσο συχνά, που υφαίνουν ίσως την αίσθηση μιας μελαγχολίας ή και απαισιοδοξίας –σχεδόν απελπισίας– κατά τόπους. Αλλά στην πραγματικότητα δεν πρόκειται καθόλου για απόγνωση. Είναι ψηλάφηση του «ἑνός οὗ ἐστι χρεία». Η ψηλάφηση αυτή συχνά περνά μέσα από ωδίνες και από γαληνέματα και από πικρίλες, αλλά με όλα αυτά εγκυμονείται μυστική, λυτρωτική, αδαπάνητη χαρά. Στην εν λόγω ψηλάφηση μπορεί κανείς να διακρίνει πολλά, μα ας σταθούμε σε δύο, έντονα αμφότερα: στη λαχτάρα για αγάπη και στην αναμέτρηση με την αυτοδικαιωτική θρησκευτικότητα.

Δεν είναι μονότροπη η γραφή της Χιωτέλλη. Αλλού φαίνεται πολύ απλή και προβλέψιμη, κι αλλού η ηρεμία των αράδων ταράζεται με μια ανατροπή. Ανατροπή όχι μόνο στη ροή της αφήγησης, αλλά και στη συνείδηση, νομίζω, των αναγνωστών, σαν ερμηνευτικό σχόλιο που ανοίγει παραπέρα προοπτική σε αφηγήσεις που τις παίρνουμε για οικείες.
(Από το επίμετρο του Θανάση Παπαθανασίου)

Έρχεσαι
και περπατάς στο χαλασμένο πεζοδρόμιο
το βρώμικο σοκάκι ευωδιάζεις
σπας τις εικόνες και τα σύμβολά σου
ανάβεις πείνα αβάσταχτη μες στων χορτάτων τις καρδιές
στολίζεις μ’ αστερίσιο φως
τις μπουτονιέρες των φυλακισμένων
τα πένθιμα κρεβάτια των αρρώστων αχρηστεύεις
τους δέσμιους της φθοράς ελευθερώνεις
το χρόνο και το θάνατο αφοπλίζοντας.
(Από το ποίημα «Χιονολούλουδο»)