Συγκεντρώνοντας την αναγνωστική και τη στιχουργική του πείρα, ο Μαρδάς κορφολογά καταρχάς την πολιτική ποίηση, μιλώντας για την ευγένεια και για τη διαφθορά του δημόσιου βίου, την ποίηση της κοινωνικής καταγγελίας, καυτηριάζοντας τα φαινόμενα της καταφανούς αδικίας και ανισότητας, τη σατιρική ποίηση, αποκαθηλώνοντας θεσμούς και πρόσωπα, την ποίηση της καθημερινής ζωής, μιλώντας για κοντινές χαρές και λύπες, αλλά και μια ποίηση όπου τον πρωταγωνιστικό ρόλο αναλαμβάνει αίφνης ο λόγος της Ιστορίας, κοιτάζοντας με το αυστηρό του βλέμμα προς το σήμερα:

Πόσες όμορφες χάθηκαν
Στ\' αέρια του Χίτλερ!
Κι έμειναν ορφανά
Χρυσαφικά
Και μπρασελέ ρολόγια
Στα πράσινα γερμανικά
Τοπία του θανάτου

Κι ο γύρω κόσμος αμέριμνος
Έβαζε για ύπνο τα παιδιά του

(Ο ύπνος του Μάουτχαουζεν)