«Παρακολουθούσα συνεπαρμένος ως το τέλος: ύστερα έπεσα στα γόνατα – έκρυψα το πρόσωπό μου στις παλάμες μου: κοίταξα πάλι μακριά∙ κάτι επέπλεε προς την ακτή. Ολοένα και πλησίαζε. Μήπως ήταν ανθρώπινη μορφή; Κάτι διακρινόταν όλο και πιο καθαρά∙ ώσπου ένα γιγάντιο κύμα, σηκώνοντας ολόκληρο το φορτίο, το πέταξε πάνω στα βράχια. Ένας άνθρωπος καβάλα σ’ ένα μπαούλο! –ένας άνθρωπος!– μα ήταν άνθρωπος; Σίγουρα δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο – ένας τερατόμορφος νάνος με αλλήθωρα μάτια, κακοφτιαγμένα χαρακτηριστικά και κορμί τόσο παραμορφωμένο που, κοιτάζοντάς το, σ’ έπιανε φρίκη. Η καρδιά μου, ενώ πριν λίγο συμμεριζόταν τον συνάνθρωπο, αυτόν που είχε σωθεί με τέτοιον τρόπο από τον υγρό τάφο, πάγωσε. Ο νάνος ξεκαβαλίκεψε το μπαούλο του∙ τίναξε τα ατίθασα ίσια μαλλιά από το αποκρουστικό του πρόσωπο».

Μια αφήγηση της Ρομαντικής περιόδου, με σπέρματα μεταφυσικής και γοτθικού τρόμου. Ένα ψυχολογικό δρώμενο, που, εκτός από τη λογοτεχνία, υπηρετεί εμμέσως τη φιλοσοφία και τη θεολογία.