Οι πόλεις είναι πατριαρχία· γραμμένη πάνω στην πέτρα, στα τούβλα, στο γυαλί, στο μπετόν. Ακούγεται στις μεγάλες λεωφόρους και φαίνεται στα κατεστραμμένα πάρκα. Στα μεγάλα mall, στα πατημένα πουλιά στους δρόμους, στις φόλες, στις γεμάτες καφετέριες και στα άδεια πάρκα. Στα τεράστια κτίρια της αρσενικής δύναμης και του κεφαλαίου. Μαθαίνουμε να ζούμε με το σπάσιμο, το κόψιμο, το τρύπημα. Να συνηθίζουμε να ερχόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο με το θέαμα των κομματιασμένων δέντρων, άλλοτε ένα κομμάτι μόνο του κορμού, άλλοτε ένας κόσμος – σύμπηγμα παραφροσύνης. Μαθαίνουμε να μην αντιδράμε με τη σκληρή επανατοποθέτηση της αστικής ζωής, που η «φύση» έγινε μία μεμβράνη της πόλης που μπορεί να αφαιρεθεί και το τοπίο περιορίζεται στη φιλοσοφία του κήπου κι από τη φιλοσοφία του κήπου στη φιλοσοφία του μπαλκονιού.