Το κατηγόρημα ευνουχίζει την μεγάλη ουσία

καθώς ο χρόνος σφίγγει τα περιθώρια.

Η προσπάθεια φαντάζει ατελέσφορη

και ο αγωνιστής με κόντρα τον άνεμο, ασθμαίνων,

βλέπει στο βάθος το νήμα ακέραιο,

πάνω από την γραμμή του τέλους.


«Αφού βλέπεις την αρμονία της συνύπαρξης»,

είπε εκείνη η λιμνάζουσα φωνή,

μισοπνιγμένη στο βαθύ γαλάζιο της θαλασσινής αναταραχής.

«Μυριάδες οι αιώνες,

που ο ήλιος δεν νοιάζεται για τις λεπτομέρειες,

φωτίζει όμως ανδρειωπός,

χαμογελώντας με συγκατάβαση,

να διαβάσεις το καθοριστικό επίγραμμα»:

«Μια βόλτα μόνο απόμεινε. Φτωχή και ρακένδυτη».