Κάπου, σε μια ήσυχη γωνιά της πόλης υπήρχε ένα σχολείο που έμοιαζε με ζωγραφιά Εκεί, ανάμεσα σε πολύχρωμα μολύβια και κιμωλίες, υπήρχε ένα κορίτσι. Την έλεγαν Αριάδνη.
Η Αριάδνη ήταν μια μικρή ακτίνα φωτός με μάτια γεμάτα καλοσύνη και ευγένεια. Είχε μια καρδιά που ήξερε να αγκαλιάζει χωρίς λόγια, να ακούει χωρίς να χρειάζεται να απαντήσει..
Μα ακόμα και το πιο λαμπερό φως μπορεί να σκιαστεί .Και στη ζωή της Αριάδνης, αυτή η σκιά είχε όνομα. Ρεβέκκα. Μια συμμαθήτριά της ψηλή επιβλητική με λόγια και συμπεριφορά κοφτερό σαν μαχαίρι που άφηνε σημάδια – όχι στο σώμα, μα στην ψυχή.
Μέσα από τα παιχνίδια ,καθημερινά τα πειράγματα γινόντουσαν προσβολές. Οι προσβολές φόβος. Και η Αριάδνη, εκεί, στην άκρη της τάξης, έπαψε να γελά. Έπαψε να νιώθει ασφαλής.
Κι όμως – δεν έμεινε εκεί. Δεν έμεινε σιωπηλή. Γιατί η ιστορία της δεν είναι μια ιστορία θύματος. Είναι μια ιστορία δύναμης, είναι η ιστορία ενός παιδιού που, χωρίς να υψώσει φωνή, ύψωσε το βλέμμα. Που με τη γραφή της, με τις λέξεις της – έφτιαξε ένα νήμα, σαν της μυθικής Αριάδνης, για να βγει από τον λαβύρινθο του φόβου.
Αυτό το νήμα είναι η ελπίδα.
Και κάθε κόμπος του, μια αλήθεια που αξίζει να ακουστεί.