Μια ποιητική συλλογή που αναζητά το φως στο σκοτάδι των καιρών, συνομιλώντας με τις αντιφάσεις της ύπαρξης.

Ας κάνουμε ανάχωμα την αλληλεγγύη και τη συμπόνια στον συνάνθρωπο.
Μοναδικό εφόδιο του ανθρώπου… είναι η ανθρωπιά.

Η ποιητική συλλογή «Ετεροζυγωτικά ποιήματα» φέρει τον τίτλο της με έμπνευση από τα ετεροζυγωτικά δίδυμα: όπως εκείνα είναι αδέρφια από την ίδια μήτρα αλλά με διαφορετική όψη, έτσι και τα ποιήματα αυτής της συλλογής αποτελούν δημιουργήματα του ίδιου ποιητή με τον ίδιο τίτλο ανά δύο, όμως διαφέρουν στη μορφή. Το ένα από κάθε ζεύγος εκφράζεται ελεύθερα, ενώ το άλλο ακολουθεί μετρική δομή, συχνά σε σαιξπηρικό σονέτο. Με θεματολογία που ακουμπά σε υπαρξιακά μονοπάτια, ο ποιητής αναμετριέται με την πίκρα της ζωής, απευθύνεται στα θύματα των σεισμών, στους πρόσφυγες και στους εξαρτημένους σε κάθε μορφή απόλαυσης, προσπαθώντας να αναδείξει την ελπίδα μέσα από τα πιο σκοτεινά μονοπάτια της ανθρώπινης ύπαρξης. Τα «Ετεροζυγωτικά ποιήματα» αντηχούν σαν κραυγή σε έναν κόσμο που μας αποδυναμώνει καθημερινά, μα εξακολουθούμε να ψάχνουμε για φως.

«Αναζητείται φάρος»
…
Γράφω για μια σκοτεινή θλίψη,
για τα όνειρα που γίνανε βραχνάδες,
για τους κρυστάλλινους θνητούς
που σπάνε σε χίλια κομμάτια
και μετατρέπονται σε δάκρυα παιδιών.

Γράφω για τη μοναξιά των καιρών,
κι αναστενάζω μ’ αναφιλητά και με κλάμα