Δύσκολος πόνος

Σὲ λένε Γιώργη, Παντελῆ, Χασὰν
Σὲ εἶδα πίσω ἀπ’ τὰ μάτια μου
Σ’ ἄγγιξα ἔξω ἀπ’ τὴν ἁφὴ
Δὲ σὲ χόρτασα
ἤσουν πεινασμένος τῆς ζωῆς
Σὲ τρύπησα μὲ τὶς βελόνες τῆς ἄγνοιας
αἷμα δὲν ἔβγαλες
τό ’χες ὅλο χάσει καλπάζοντας βουνὰ

Εἶσαι μεράδι ἀστραπῆς
μετόχι πόνου
σουγιαδιὰ χαρακωμένου μπράτσου
ἀνήλιαγο φωτοστέφανο ἀντοχῆς
Πατρίδα εἶν’ οἱ πατοῦσες μου
τὸ χῶμα στὴ σόλα
Κάθε βραδιὰ τὸ γλείφεις καὶ κοιμᾶσαι
Τὸ δάπεδο τῆς θάλασσας
μέχρι νὰ σπάσει ὁ πάγος
Τὸ κρύο μέτωπο τοῦ οὐρανοῦ

Πατρίδα εἶναι ὁ δύσκολος πόνος

Λίκνο ἀδειανὸ

Πόρτα καινούρια θὰ περάσεις
Τὸ πόμολο σπασμένο
Χρῶμα ξεφλουδισμένο
Μέρα καὶ νύχτα πολεμᾶν γιὰ ἕνα μερίδιο
Στὴν τσέπη τὰ δάκτυλα κοιμοῦνται
Δειλιάζουν οἱ φλέβες νὰ φουσκώσουν οὐρανὸ

Σπρώξιμο βίαιο
Τὸ σῶμα σου πετιέται
σ’ ἄγνωστο τοκετὸ

Λίκνο ἀδειανὸ ἀκόμα