«Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μας σκοτώνουν. Και μας
σκότωναν και πριν γεννηθώ», έλεγε εκείνη η μαυροντυμένη γυναίκα, που, ακούγοντας την τραγική είδηση, έτρεξε απ’ τα Μανιάτικα του Πειραιά στο σπίτι των Πετρουλαίων. Συγγένισσα, ένα
αίμα μαζί τους.
Σκεφτόταν πως δεν είχαν περάσει παρά μόλις δυο χρόνια απ’
τον χαμό του Λαμπράκη. Τέσσερα, από τότε που σκοτώσανε
εκείνα τα δυο παλικάρια στις εκλογές του ’61. Τον Στέφανο Βελδεμίρη, στη Θεσσαλονίκη, και τον Διονύση Κερπινιώτη, κάτω
στην Αρκαδία.
«Το έφερα στην Αθήνα μωρό, για να το γλυτώσω από το χαμό.
Και να μου το σκοτώσουν τώρα; Τώρα;» έλεγε ο Θόδωρος Πέτρουλας.