Θα µπορούσε κανείς να ισχυριστεί, παραφράζοντας µια φράση του Jacques Derrida, ότι η αλβανική γλώσσα υπήρξε προνοµιακός µάρτυρας ενός µη αναγώγιµου ολοκληρωτισµού που αφάνισε χιλιάδες υπάρξεις και οδήγησε άλλες εκατοντάδες χιλιάδες υπάρξεις σε µια ηθική, συναισθηµατική και σωµατική εκµηδένιση. Πολλοί από τους αυτόπτες µάρτυρες αυτής της εκµηδένισης θεώρησαν ότι διά της γραφής θα περιέσωζαν τις οδυνηρές µνήµες του προσωπικού αλλά και του συλλογικού κατατρεγµού. Η παρούσα µελέτη ερευνά όψεις της πολυσηµίας των λογοτεχνικών µαρτυριών που προέρχονται από διωκόµενους συγγραφείς στο δικτατορικό καθεστώς του Ενβέρ Χότζα και του διαδόχου του, Ραµίζ Αλία, κατά την περίοδο 1944 -1991 Το βιβλίο ερευνά διεξοδικά την ειδολογική ανάδυση του όρου «λογοτεχνία των διωκοµένων» της Κοµµουνιστικής Αλβανίας, σηµείο αναφοράς της οποίας αποτελούν οι αντίστοιχες σοβιετικές µυθοπλαστικές και µη µυθοπλαστικές αφηγήσεις των κατάδικων στα σταλινικά γκουλάγκ. Η ερευνητική πορεία που ακολουθείται θέτει στο κέντρο των θεµατικών της προθέσεων τη φύση και το βάθος της διαλεκτικής ανάµεσα στην ευρωπαϊκή στρατοπεδική λογοτεχνία και τις αντίστοιχες λογοτεχνικές µαρτυρίες όσων διώχθηκαν από το χοτζικό καθεστώς, καθώς επίσης την περιπέτεια της Γραφής υπό συνθήκες έσχατης καταπίεσης.