Πόλεμοι, εξοπλισμοί, πυρηνικά όπλα, τρομοκρατία, δολοφονίες, εθνικισμοί, εικόνες εχθρού, μίση, ρατσισμός, σεξισμός, φτώχεια, διακρίσεις με κριτήριο τη φυλή, το έθνος, το φύλο, την τάξη, τη σεξουαλικότητα, την αναπηρία και κοινωνική αδικία, μετανάστευση, προσφυγικό ζήτημα, υγειονομικές και ενεργειακές κρίσεις, οικολογική καταστροφή, προπαγάνδα κ.λπ. είναι ορισμένες μόνον από τις μορφές βίας που ­διαρκώς αυξάνονται, σε σημείο που με γεωμετρική πρόοδο υποβαθμίζουν την ποιότητα ζωής των ανθρώπων και όλων των έμβιων όντων του πλανήτη, ενώ κάποια από αυτά απειλούν ακόμα και την ίδια την επιβίωσή μας, ανθρώπων και έμβιων όντων, μελλοντικά.
Με αφετηρία το ερώτημα «μπορεί η εκπαίδευση να βοηθήσει στην επίλυση των παραπάνω προβλημάτων και στην οικοδόμηση της ειρήνης;», το παρόν βιβλίο έχει ως αντικείμενό του την Παιδαγωγική της Ειρήνης της Νεωτερικότητας, η οποία, καταρχήν αισιόδοξη, απαντά θετικά στο παραπάνω ερώτημα και εργάζεται υπέρ μιας εκπαίδευσης που αποβλέπει στην ειρήνη. Δεδομένου, όμως, του διαφορετικού προσδιο­ρισμού της έννοιας «ειρήνη», ιστορικά και συγχρονικά, οι παιδαγωγοί της Ειρήνης έχουν παραγάγει διαφορετικούς λόγους (discourses) στην Παιδαγωγική της Ειρήνης (ιδεαλιστική, κριτική, πραγματιστική, οικολογική-συστημική, φεμινιστική Παιδαγωγική της Ειρήνης) και, αντίστοιχα, διαφορετική γνώση και πρακτικές λόγου για το παιδαγωγικό πεδίο. Αυτούς τους διαφορετικούς ειρηνιστικούς παιδαγωγικούς λόγους πραγματεύεται, επίσης, το βιβλίο αυτό.