¬Στο διήγημα Η θεία του Σίτον η αφήγηση ξεδιπλώνεται και σαν λεπτομερής σπουδή χαρακτήρων, ενώ εκτυλίσσεται «στο νοσηρό περιβάλλον ενός υποχθόνιου βαμπιρισμού», όπου ο ντε λα Μέαρ, μέσα από ένα πανίσχυρο θηλυκό αρχέτυπο –τη γριά μάγισσα της λαογραφικής και ευρύτερης λογοτεχνικής παράδοσης–, εξερευνά την ιδέα της «τερατώδους μητέρας» και κατ’ επέκταση του «τερατώδους θηλυκού», ανασυστήνοντας την ατμόσφαιρα του βικτωριανού «οικιακού γοτθικού». […] Στη μυθοπλασία του το σπίτι παραχωρεί τη θέση του σ’ ένα απειλητικό οικοδόμημα-μαυσωλείο που αποκαλύπτεται σταδιακά ως φορέας ενός προϊστορικού Κακού, η εστία ως ιερό καταφύγιο υπονομεύεται, αποδεικνύεται αφιλόξενη και νοσογόνος και εντός της ένα παιδί χωρίς γονείς, παγιδευμένο και αβοήθητο, συγκρούεται με μια ενήλικη, υποκατάστατη γονεϊκή φιγούρα που επιθυμεί τον αφανισμό του.