Κάθε καλοκαίρι η Εύα αγοράζει καινούργια λαστιχένια παπούτσια για τη θάλασσα. Θέλει να τρέχει στα βότσαλα χωρίς να πονάνε τα πόδια της και να περπατάει με άνεση στα βράχια. Με την παρέα της παίζουν κάθε μέρα στην παραλία, ψάχνουν για πεταλίδες, κυνηγάνε καβούρια, μαζεύουν αλάτι, βάζουν όλη τους τη φαντασία για να περνάνε καλά. Μια μέρα ένας γλάρος σουλατσάρει στην αμμουδιά και τα παιδιά τον ακολουθούν, διαπιστώνοντας κάτι συναρπαστικό!

Η Δέσποινα Λιαράκου, μέσα από παραστατικές και ρεαλιστικές περιγραφές οικείων περιστατικών (και ποιος δεν έχει κάνει δίπλα στη θάλασσα όσα ζωντανεύει με τη γραφή της) καταφέρνει να περάσει όμορφα μηνύματα γύρω από τη διαφορετικότητα, την αυτοδιάθεση και την ατομική ελευθερία. Τα παιδιά παίζουν φορώντας πλαστικά παπουτσάκια κι έτσι έχουμε μια ομοιομορφία, αν τα βγάλει όμως κάποιος θα διαπιστώσει πως ο βηματισμός του και τα ίχνη του στην άμμο ποικίλλουν. Αυτή η παρατήρηση εμπλουτίζει τα παιχνίδια των παιδιών του βιβλίου και ταυτόχρονα δίνει στους μικρούς αναγνώστες να καταλάβουν πόσο σημαντικό είναι να ξεχωρίζουμε από το σύνολο, πιστεύοντας στον εαυτό μας και χαράζοντας το δικό μας μονοπάτι. Το τέλος είναι πολύ συγκινητικό και δείχνει με τον καλύτερο τρόπο την προσωπική εξέλιξη μέσα από την επαφή με τη φύση και το αισθητηριακό παιχνίδι.

Η εικονογράφηση της Γιώτας Κοκκόση μυρίζει καλοκαίρι. Χρυσαφένια άμμος και γαλάζια θάλασσα πλημμυρίζουν τις σελίδες ενώ τα παιδιά αποτυπώνονται αδρά και με ρεαλιστικές λεπτομέρειες. Μικρές και ολοσέλιδες εικόνες αποτυπώνουν την καθημερινότητα των μικρών πρωταγωνιστών στην ακτή σαν κάδρα από εικόνες του καλοκαιριού που έχει ζήσει ο καθένας μας. Χαρά, ανεμελιά, ξενοιασιά, φως στολίζουν τη δουλειά της εικονογράφου και δημιουργούν αξέχαστα στιγμιότυπα που πυροδοτούν τη φαντασία και συμπληρώνουν ιδανικά το κείμενο.