Αἱ διαλέξεις αὐταὶ ἔγιναν εἰς τὸν «Παρνασσὸν» τὴν 2 καὶ 6 Μαΐου 1936 κατὰ τὰς ἑορτὰς τῆς 50ετηρίδος τοῦ ποιητοῦ. Δημοσιεύοντ’ ἐδῶ ἐπὶ τῇ βάσει στενογραφημένης καταγραφῆς τῶν λεχθέντων, διὰ τὴν ὁποίαν θερμοτάτας εὐχαριστίας ὀφείλω εἰς τὴν διεύθυνσιν τῶν Ν. Γραμμάτων. Τὸ στενογραφηθὲν κείμενον ἐτροποποιήθη φυσικὰ εἰς πάμπολλα σημεῖα. Πρῶτον ὡς πρὸς τὴν γλωσσικὴν μορφήν: ἀποκατεστάθη ἡ γλωσσικὴ ὁμοιομορφία καὶ ἡ φραστικὴ ἑνότης τοῦ γραπτοῦ λόγου, ἡ ὁποία δὲν εἶναι οὔτε δυνατὴ οὔτ’ ἀναγκαία εἰς τὸν προφορικόν. Ἔπειτα καὶ ὡς πρὸς τὸ περιεχόμενον: διατυπώσεις τῆς στιγμῆς ἀντικατεστάθησαν δι’ εὐστοχωτέρων καὶ αἱ ἀναπόφευκτοι εἰς ὁμιλίαν στηριζομένην εἰς ἁπλᾶ σημειώματα ἐπαναλήψεις ἢ παραλείψεις διευθετήθησαν. Ἐπίσης προσθῆκαι πολλαὶ ἔγιναν ὄχι μόνον εἰς ὑποσημειώσεις, ἀλλὰ καὶ εἰς τὸ κείμενον, προσθῆκαι πραγμάτων, τὰ ὁποῖα ὁ ὁμιλητής, ὑποχρεωμένος νὰ μὴ λησμονῇ τὸν χρόνον καὶ τὴν ἀντοχὴν τοῦ ἀκροατηρίου του, δὲν ἐπρόφθασε νὰ εἰπῇ.