Θὰ προσπαθήσω κατὰ τὸ δυνατὸ νὰ δώσω μιὰ περιγραφὴ τῶν πρώτων χρόνων τοῦ αἰώνα μας, γιὰ νὰ πάρουν οἱ νέοι μιὰν ἰδέα τῆς τότε ζωῆς ἀλλὰ καὶ οἱ παλιοὶ νὰ θυμηθοῦν τὰ παιδικά τους χρόνια. Καί, ἀσφαλῶς, ἄλλοι ἀπὸ αὐτοὺς θὰ ἔχουν καλὲς ἀναμνήσεις καὶ ἄλλοι, πάλι, θὰ ἐνθυμοῦνται τὶς δυσκολίες τῆς τότε ζωῆς μὲ κάποια πικρία. Θὰ προσπαθήσω, ὅσο μπορέσω, νὰ περιγράψω ἀπ’ ὅλες τὶς πλευρὲς αὐτὴ τὴν εἰκόνα. Ἀναγνωρίζω, βέβαια, ὅτι καταπιάνομαι μὲ ἕνα πολὺ δύσκολο ἔργο, γιατὶ θὰ βασιστῶ ἀποκλειστικὰ στὶς δικές μου γνώσεις καὶ ἀναμνήσεις.

Ζοῦμε στὴν ἐποχὴ τῆς τεχνολογίας, τῆς ἐπικοινωνίας, τῆς ταχύτητας, τῆς ραγδαίας ἐναλλαγῆς σὲ γεγονότα, καταστάσεις καὶ συνθῆκες ζωῆς.

Πόσο μακρινὴ φαντάζει ἡ φυσική, ἁπλὴ καὶ λιτὴ ζωὴ σ’ ἕνα μικρὸ καὶ ἀπομονωμένο νησὶ τοῦ Αἰγαίου πρὶν ἀπὸ λίγες μόνο δεκαετίες! Χωρὶς τὶς σύγχρονες ἀνέσεις, μὲ ὑποτυπώδεις συνθῆκες συγκοινωνίας καὶ ἐπικοινωνίας, χωρὶς ἰατροφαρμακευτικὴ περίθαλψη, χωρὶς ὑποδομές, χωρὶς τεχνικὰ μέσα, χωρὶς οὐσιαστικὴ κρατικὴ μέριμνα, οἱ ἁπλοϊκοὶ καὶ ταπεινοὶ κάτοικοι τῆς Ἀμοργοῦ πάλεψαν μὲ τοὺς γκρεμούς, τοὺς βοριάδες καὶ τὶς τρικυμίες τῆς ζωῆς – καὶ ὄχι μόνο ἐπιβίωσαν, ἀλλὰ μᾶς ἄφησαν κληρονομιὰ μιὰ παράδοση πλούσια καὶ δυνατή, γεμάτη πίστη καὶ αἰσιοδοξία γιὰ πρόοδο, πλούσια σὲ ἦθος καὶ πολιτισμό.