Μια ερμηνευτική προσέγγιση του έργου του Οδυσσέα Ελύτη Ο κήπος με τις Αυταπάτες, με την υπόθεση ότι ο «κήπος» αναφέρεται ως ένα φυτώριο νέων «βλαστών» που μπορούν να καλλιεργηθούν προς το υγιέστερο, ενώ οι «αυταπάτες» αφορούν όποιες υποκειμενικές ερμηνείες του κόσμου μας ως Παράδεισου ή το αντίθετο. Ο «κήπος» μας καθοδηγεί ως ένας αυτάρκης και αυτόνομος νους, οι ποικίλες εκδηλώσεις του οποίου πηγάζουν από μια ενιαία γνωστική αποθήκη. Υποστηρίζω ότι το συγκεκριμένο έργο προσφέρει πρόταση ελευθερίας από την χειραγωγία των επίπλαστων αναγκών, με διερεύνηση των ατομικών ορίων εν επιγνώσει της φυσικής νομοτέλειας. Υπάρχει, τέλος, πρόταση για ανίχνευση του λόγου του Κήπου στο κοινό, ως «ένας τζίτζικας που έπεισε χιλιάδες άλλους».