Περίεργη αυτή η γυναίκα. Τριάντα εφτά χρονών, τίποτα δεν της λείπει, και χαρά και πόνος. Κι όμως δεν είναι πολύ στα καλά της. Θέλει να αφήσει πίσω της ό,τι τη βασανίζει – τα υπαρξιακά και τα καθημερινά. Αρρώστιες, θάνατο και γηρατειά, έρωτες και μοναξιά, κοινόχρηστα και ψώνια στο σουπερμάρκετ, παραγγελίες πίτσας και κηδειόσημα, ψυχαναλυτές, χαπάκια, ευρουλάκια και μεταλλαγμένα κοτόπουλα.
Αποφασίζει να αλλάξει ζωή. Ή μάλλον, κόσμο.
Μια μαγική εικόνα ζητά μόνο.
Μια Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.
Μια κωμικοτραγική φιλοσοφία ζωής.
Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. θα πει Μην Αντιστέκεσαι, Ισοπεδώσου, Ρίξε Ολοκληρωτικό Ύπνο, Λυτρώσου, Αυτοκτόνα. Είναι το θαυματουργό χάπι που παίρνεις μια και τελειώνεις.

[…] σκέφτομαι πόσο μάταια είναι όλα και πόσο πολύ έχω βαρεθεί αυτό το σπίτι, και πόσο μάταιο είναι να έχεις σπίτι, και προς τι όλη αυτή η ικανοποίηση του να κρατάς μια αρμαθιά κλειδιά στα χέρια με κρεμασμένα κουκλάκια, μινιατούρες παπουτσιών και άλλες τέτοιες πίπες· η οποία χρησιμεύει μόνο στο άνοιγμα μιας πόρτας, και μάλιστα όχι μεταφορικής, όχι πόρτα ζωής, πόρτα ελπίδας ή πόρτα ονείρων, αλλά μιας απλής ξύλινης πόρτας ενός διαμερίσματος.
Και προς τι αυτό το καδράκι στον τοίχο και προς τι η φωτογραφία των γονιών μου και προς τι όλα αυτά τα βιβλία στα ράφια που με τόσο πάθος κάποτε διάβασα;
Τι με δίδαξαν όλα αυτά; Τι με δίδαξε ο Ευριπίδης και ο Σοφοκλής τελικά; Πού με οδήγησαν όλοι αυτοί οι σπουδαίοι άνθρωποι, πού με οδήγησαν όλες αυτές οι μεγάλες ιδέες και τα μεγάλα συναισθήματα; Τι μου προσέφεραν εκτός από την ίδια τη στιγμή της συγκίνησης; Τίποτα.