Το Μυθιστόρημα του Ρόδου του Γκυγιώμ ντε Λορρίς είναι ένα έμμετρο μεσαιωνικό λυρικό έπος. Αν και γραμμένο πριν από οκτακόσια χρόνια, στις αρχές του 13ου αιώνα, δεν είχε έως τώρα μεταφρασθεί στην ελληνική γλώσσα, παρ’ όλο που μαζί με την Θεία Κωμωδία του Δάντη και τις Iστορίες του Καντέρμπερυ του Τσώσερ αποτελούν τα τρία πιο εμβληματικά ποιητικά έργα του Μεσαίωνα.
Το έργο είναι ένας Ύμνος προς την Γυναίκα, και μέσα σε αυτό μετουσιώνεται όλο το ιπποτικό ρομαντικό ιδεώδες για την θηλυκή ύπαρξη, καθώς εκφράζεται πλήρως η λατρεία του άνδρα προς την γυναίκα, η οποία και αποθεώνεται.
Το κουρτουά πρότυπο συμπεριφοράς και αισθηματικότητας του άνδρα, η γεμάτη λεπτότητα και ευγένεια περιποιητικότητα προς την γυναίκα, όπως και ο εξευγενισμένος έρωτας φτάνουν στο απόγειό τους.

Ο Τάσος Μακράτος, μελετητής και μεταφραστής του έργου, μας εισάγει στην ατμόσφαιρα της μεσαιωνικής εποχής και στην ερωτική νοοτροπία της, καθώς αποδίδει ποιητικά το έργο πετυχαίνοντας να διατηρήσει την ομορφιά και την μουσικότητα του μεσαιωνικού κειμένου.