ΜΕΤΑ ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ

Όταν τελειώσει η προσμονή
δεν έρχεται η γαλήνη.
Έρχεται το κενό.

Αυτό το τίποτα
που μοιάζει με ήσυχο σπίτι
χωρίς να είναι σπίτι.

Δεν έχει φωνές,
δεν έχει φασαρία —
αλλά δεν ησυχάζεις.

Επειδή κατάλαβες
ότι περίμενες
μόνο για να μη φεύγεις.

ΣΙΩΠΗ ΠΡΙΝ ΤΟ ΦΙΛΙ

Μιλούσαμε
και το στόμα σου έλεγε αστεία,
μα τα μάτια σου έδειχναν κάτι άλλο:
τη φλόγα που καίει,
χωρίς να ζητάει συγγνώμη.

Τα δευτερόλεπτα ανάμεσα στις λέξεις
ήταν η γλώσσα του σώματος.

Ήξερα.
Κι εσύ ήξερες.
Αλλά το φιλί έμενε πάντα
ένα μυστικό στο σύνορο της απόφασης.

Η σιωπή εκείνη
είχε φωνή πιο δυνατή
απ’ όλες τις εξομολογήσεις.