Εντεκάχρονος ο Φωτάκης ορφάνεψε. Με τριανταφυλλένια μαντηλάκια αποχαιρέτησε μάνα, χωριό και φίλους, φεύγοντας για την προκοπή του στην Πόλη.
Και γύρισε πίσω στην Αρτάκη μάστορης σωστός, και στα ραφωτά σκαρπίνια και στο μαντολίνο.
Αναπάντεχα, όμως, μετά την επιστροφή του στο πατρικό ήρθε ο ξεριζωμός.
«Και να γινότανε το καράβι να τους γύριζε πίσω στα σπίτια τους... Να σήκωναν το μάνταλο στην αυλόπορτα και όλα να τα βρίσκανε στη θέση τους… Κι οι Τούρκοι που μένανε στη γειτονιά τους θα τους περιμένανε στο λιμάνι τώρα, και θα κλαίγανε αυτήν τη φορά από συγκίνηση».
Δεν έφτανε η προίκα της προσφυγιάς στη νέα πατρίδα, κι ήρθε αντάμα με τη φτώχια ο πόλεμος, η κατοχή και η πείνα. Είναι που είπαν πάλι το ναι στη ζωή όταν ένας-ένας οι πρόσφυγες μπήκανε στην Αντίσταση. Να γιατί οι απόγονοί τους, σωστά χελιδόνια, κελάηδησαν την άνοιξη που φέρνουν οι αγώνες της φτωχολογιάς. Μέτρησαν κι αυτοί το μπόι τους όταν μίλησαν με τη δική τους περπατησιά σε πιο στέρεο, σε πιο γόνιμο χώμα.