…Είχε καταφέρει να κλειστεί σε άλλους μακρινούς αιώνες, με μια πειθαρχία που την τροφοδοτούσε η φλόγα της φιλοδοξίας. Μια φιλοδοξία μ’ έναν μόνο στόχο. Να γίνει η καλύτερη, κι έτσι να βλέπει τους φίλους της και τους συνεργάτες της να την κοιτάζουν με περηφάνια και σεβασμό…
Ο αέρας δυνάμωσε και γλιστρούσε μέσα από το βαρύ μπουφάν της, σαν παγωμένα χέρια που ήθελαν να ξεσκίσουν την σάρκα της.
Σηκώθηκε.
Γύρισε την πλάτη της στη θάλασσα κι άρχισε να κατεβαίνει από τον βραχώδη λόφο.
Το θέαμα του άσπρου φάρου, που μια σταθερή δέσμη φωτός περιστρέφονταν συνεχώς από την κορυφή του φωτίζοντας το νερό και τον βράχο, παρ’ όλο που δεν υπήρχαν πλοία εκεί γύρω, την έκανε να σταθεί και να το απολαύσει.
«Έχει δίκιο. Η Αγάπη δεν είναι συνήθεια…» ψιθύρισε.

Στέφανος και Μυρσίνη…
Βαθιές πληγές και κρυμμένα μυστικά, σημάδεψαν την ζωή τους, αλλά παρά τον πόνο και τις αντιξοότητες, κατορθώνουν να αγαπήσουν, να ελπίσουν και να ονειρευτούν ξανά. Παρελθόν και παρόν επαναλαμβάνονται σε τέτοιο σημείο που κάθε λογική εξήγηση καταρρίπτεται.
Στην διαδρομή από Αθήνα, Παρίσι, Φλωρεντία, Νέα Υόρκη, Μιλάνο, Bellagio (λίμνη Κόμο), Lugano και την πανέμορφη Καρδαμύλη συμβαίνουν τόσα πολλά απρόοπτα γεγονότα, που στο τέλος οι δυο νέοι καταλαβαίνουν πως μόνο η μεγάλη τους αγάπη, που ο χρόνος την μετέτρεψε σε ακλόνητη πίστη, είναι αυτή που έχει τη δύναμη να ξεδιαλύνει τις όποιες απορίες τους.
Η αγάπη τους, μια σπίθα φως στην αρχή, που μέσα στο χρόνο εξελίχθηκε σε μια τεράστια πυρκαγιά και τα έβαλε με το παντοδύναμο σκοτάδι τους, έδωσε άραγε στο τέλος τις απαντήσεις που οι δύο νέοι αναζητούσαν;