Συνήθως μια ιστορία πρέπει να είναι είτε δραματική, είτε κωμική, γενικά να έχει μια ταυτότητα. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για θέατρο. Στο θέατρο μάλιστα, οι ιστορίες είναι για το τώρα ή για το παρελθόν. Ποτέ δεν είδα μια ιστορία για το μέλλον, έστω το κοντινό. Αλλά ζούμε σε μια εποχή, που το παλαιό πεθαίνει και το νέο αγωνίζεται να γεννηθεί, ζούμε δηλαδή την εποχή των τεράτων, χωρίς να γνωρίζουμε αν θα γεννηθεί ένα τέρας ή ένας Άγγελος. Ίσως τώρα περισσότερο από ποτέ, χρειαζόμαστε ιστορίες για το κοντινό μας μέλλον. Ιστορίες που θα μας προβληματίσουν, ώστε να γλυτώσουμε από κάποιο τέρας, αλλά χωρίς να φοβηθούμε, χωρίς να κουραστούμε. Ιστορίες που μπορούν να μιλάνε για δύσκολα θέματα, αλλά με τρόπο ευχάριστο, με τρόπο που προκαλεί γέλιο. Αυτές οι ιστορίες, μιλάνε για τον έρωτα που μετατρέπεται σε εμπόρευμα, όπως και κάθε τι άλλο στη ζωή μας, για την επιστήμη που δεν είναι ελεύθερη, όπως δεν είναι ελεύθεροι και οι άνθρωποι, για την τεχνολογία που έρχεται να αντικαταστήσει τον άνθρωπο και από σκλάβο να τον μετατρέψει σε άχρηστο. Μιλάνε για την διαφορετικότητα, τον φόβο για κάθε τι που δεν είναι σαν εμάς, για τον χρόνο, το σύμπαν, την αγάπη, την πολιτική, την οικονομία, την ανισότητα, την ζωή και τον θάνατο, αλλά με έναν τρόπο που δεν ψυχοπλακώνει, αλλά αντίθετα μέσα από το γέλιο, μας καλεί να ελευθερωθούμε, να μην γίνουμε άψυχα ρομπότ, όπως μας θέλουν, να μην γίνουμε άχρηστοι, όπως θέλουν, αλλά να γίνουμε αυτό που γεννηθήκαμε να είμαστε. Άνθρωποι που ζουν ανθρώπινα, δημιουργώντας και υπηρετώντας την Ανθρωπότητα…