Η Ηρακλείτεια σκέψη περιστρέφεται γύρω από τον Λόγο και το Πυρ. Ο Λόγος είναι το Θείο αίτιο και το Πυρ είναι το Μέσον. Ο Λόγος είναι ο Νόμος και το Πυρ είναι ο «δικαστής», ο οποίος Τον επιβάλλει. Ο Λόγος προϋπήρχε, αφού είναι η Φύση του Υπερτάτου Νου και το Πυρ είναι η εκδήλωσή Του. Η νομοτέλεια του Λόγου είναι η ενότητα και η ζεύξη του Όντος ως ΖΕΥΣ και ταυτόχρονα η διαίρεσή και διαμοιρασμός Του ως ΔΙΑΣ. Μόνο το Ον θα μπορούσε να χειρίζεται το Κεραύνιο Πυρ, πυροδοτώντας τους λογισμούς μας εντός του κρανίου μας, των πύρινων λόγων μας όπως εκφράζονται από το στόμα μας, των συναισθημάτων, τα οποία φλογίζουν το θωρακικό μας πλέγμα και των γήινων επιθυμιών μας, οι οποίες καίνε την κοιλιακή μας χώρα. Η ευδαιμονία συνίσταται στην δυνατότητα ζεύξης και ελέγχου του Πυρός, μέσω της κατανόησης, του διαμερισμού και της εξάπλωσης του Καθολικού και Ενιαίου Λόγου. Αυτή είναι η μέγιστη υπόσχεση και προσφορά της Ηρακλείτειας Φιλοσοφίας.