Το ταξίδι μου στο Βιετνάμ στάθηκε αφορμή να επιβεβαιώσω την ανα-στοχαστική σκέψη του Προυστ, πως στην ουσία ο αληθινός προορισμός των ταξιδιών μας δεν είναι οι τόποι, αλλά η καινούρια οπτική που μας προσφέρει η συνάντησή μας με το κάθε μέρος. Ο αληθινός προορισμός του δικού μου ταξιδιού στο Βιετνάμ ήταν, όπως αποδείχτηκε, η επανασύνδεσή μου με το βλέμμα της έκπληξης.
Οι φωτογραφίες που τράβηξα κατά τη διάρκεια της παραμονής μου εκεί ήταν αυτές που, μέσα από την ανάσυρση των εντυπώσεων, των σκέψεων, των συναισθημάτων που μου προκάλεσε η θέασή τους, με έκαναν να συνειδητοποιήσω πως είχα επιστρέψει σ’ εκείνη την αυθόρμητη και εγγενή επαφή με την έκπληξη και την ανακάλυψη που ένιωθα ως παιδί. Οι φωτογραφίες έδωσαν την ώθηση και στις λέξεις να μιλήσουν, με τον δικό τους τρόπο, για τα συναπαντήματα που με έκαναν να σταματήσω, να εκπλαγώ και να χαμογελάσω με βαθιά ευχαρίστηση στη διάρκεια της περιήγησής μου στο Βιετνάμ.