Είναι θλιμμένη, σαν τους στίχους του Βιγιόν
μα, όταν οι στίχοι δεν μπορούν να τη γλιτώσουν,
βάφει τα χείλη της με κόκκινο κραγιόν
και τα δαγκώνει τότε μέχρι να ματώσουν.

Κοιτά στο άπειρο σαν να παρακαλά
κρύβει το τραύμα της ψυχής της με δυο γάζες
έχει πονέσει μα το έμαθε καλά
πως η αγάπη είναι όπιο για τις μάζες.

Βγαίνει τη νύχτα και φορά μαύρα γυαλιά
κλείνει τα μάτια και την παίρνει η κατρακύλα
σε κάποιο μπαρ μεθά γουλιά με τη γουλιά
με δηλητήριο, ψέματα και τεκίλα.

Και ψιθυρίζοντας τον ίδιο τζαζ σκοπό
ψάχνοντας κάπως την καρδιά της να κλειδώσει
κόβει τα χέρια της πιο πάνω απ’ τον καρπό
ο πόνος θέλει πάντα ακόμη μία δόση.

Στον ίδιο δρόμο που δεν βγάζει πουθενά
μια ζωντανή-νεκρή με σταυρωμένα χέρια
κι όταν αισθάνεται την ίδια ορμή ξανά
σκίζει τα ράμματα κι αιμορραγεί αστέρια.