Στα δίστιχα του στρατού, σε αυτές τις αυτοσχέδιες, λαϊκές ποιητικές δημιουργίες υπάρχει έντονη η εκτόνωση, η αποφόρτιση, η έκφραση ατομικών συναισθημάτων παραπόνου, αγανάκτησης, δυσαρέσκειας για όλο αυτό που ο φαντάρος βιώνει μέσα στο κλειστό περιβάλλον που καλείται στρατώνας. Ουσιαστικά, είναι μια αυθόρμητη διαμαρτυρία, αλλά και μια νοερή μορφή επικοινωνίας με τον έξω κόσμο: το σπίτι του, τη μάνα του, τους φίλους του, κυρίως, όμως, το αγαπημένο του πρόσωπο· έναν κόσμο από τον οποίο αποσπάστηκε αίφνης για να βρεθεί μέσα σε τούτο το αντρικό «κοινόβιο», αναγκασμένος να προσαρμοστεί σε μια νέα ζωή, να καθυποτάξει, δηλαδή, πλήρως τον εαυτό του, εντάσσοντας το σώμα του, ένα σώμα ευάλωτο αλλά υπάκουο και πειθαρχημένο, στο στρατιωτικό σώμα. Γι᾿ αυτό και ξεκάθαρα μας δηλώνει:
Φαντάρος είμαι και πονώ, μα τι μπορώ να κάνω,
με τα στιχάκια προσπαθώ τον πόνο μου να γιάνω.