Απόσπασμα από το διήγημα «Ο Άνθρωπος με το Ακορντεόν»
[…] Ο άνθρωπος με το ακορντεόν ήξερε πως δεν μπορούσε να εγκαταλείψει την πολιορκία του ανέφικτου και την τρέλα του απροσδόκητου. Στο τέλος έσκυψα κι εγώ απ’ το παραθύρι και έριξα μπροστά στα βήματά του μια αγκαλιά λουλούδια, γιατί ήξερα πια πως το τραγούδι δεν ήταν για το ψωμί του.

Απόσπασμα από το διήγημα «Η Ανθεπώλεσσα»
[…] Ήταν η ίδια αλησμόνητη, ξεχωριστή, βραχνή, κοντράλτο φωνή, σαν ήχος βιολοντσέλου, που τον ύψωνε και τον καθήλωνε μαζί, να τρεμολάμπει με τις βαθιές χαρακιές του πόνου. Εύθρυπτη, τον έπαιρνε αθώο και τον έφερνε απολογούμενο για κάποιο άγνωστο λόγο. Μια φωνή που ήθελε να την βυζάξει, να γευτεί το απαλό σκοτάδι της, να τυλιχτεί μέσα της, μήτρα και δρόμος και μοίρα του.