Από τον Κορμό του Μπελβεντέρε που ανάλυσε ο Βίνκελμαν έως την οικιακή διακόσμηση των κολίγων της Αλαμπάμα που περιέγραψε ο Έιτζι, περνώντας από μια επίσκεψη του Χέγκελ στο μουσείο, μια διάλεξη του Έμερσον στην Βοστώνη, μια βραδιά του Μαλαρμέ στα Φολί Μπερζέρ, μια έκθεση στο Παρίσι ή τη Νέα Υόρκη, μια σκηνοθεσία στη Μόσχα ή την κατασκευή ενός εργοστασίου στο Βερολίνο, ο Jacques Rancière εξετάζει δεκατέσσερα συμβάντα ή στιγμές, γνωστά ή σκοτεινά, προκαλώντας μας να αναρωτηθούμε τι κάνει την τέχνη και τι κάνει η τέχνη.

Μέσα από αυτά τα επεισόδια, βλέπουμε ένα καθεστώς αντίληψης και ερμηνείας της τέχνης να συγκροτείται και να μετασχηματίζεται, απαλείφοντας τα ειδικά χαρακτηριστικά των τεχνών και τα σύνορα που τις χώριζαν από την κοινή εμπειρία. Μαθαίνουμε πώς ένα ακρωτηριασμένο άγαλμα μπορεί να καταστεί ένα τέλειο έργο, μια εικόνα ψειριάρικων παιδιών μια αναπαράσταση του ιδεώδους, μια κωλοτούμπα ενός κλόουν η ποιητική έφοδος στον ουρανό, ένα έπιπλο το ιερό ενός ναού, μια σκάλα ένας χαρακτήρας, μια μπαλωμένη φόρμα εργασίας πριγκιπικό ένδυμα, οι περιδινήσεις ενός πέπλου κοσμογονία και ένα επιταχυνόμενο μοντάζ χειρονομιών η αισθητή πραγματικότητα του κομμουνισμού: μια ιστορία της καλλιτεχνικής νεωτερικότητας που απέχει πολύ από το μοντερνιστικό δόγμα.