Τὸ φωτογραφικὸ λεύκωμα «Θεσσαλονίκη» τοῦ Ἱπποκράτη Ταυλάριου φέρει μιὰ μακροχρόνια διαδικασία λήψεων ἀσπρόμαυρων φίλμ, ἐπιλογῆς εἰκόνων, καὶ ἐπιμέλειας. Οἱ φωτογραφίες ποὺ περιέχει ἔχουν τραβηχτεῖ κατὰ τὴν διάρκεια τῆς 25ετίας ποὺ προηγήθηκε τῆς ἔκδοσης. Οἱ περισσότερες φωτογραφίες διαδραματίζονται στὶς Σαράντα Ἐκκλησιὲς (καὶ δὴ σὲ μιὰ μονοκατοικία τοῦ ἀπάνω μαχαλᾶ), οἱ ὑπόλοιπες στὰ Πανεπιστήμια καὶ στὸ κέντρο τῆς Θεσσαλονίκης, μὲ ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις.

«Ὁ τίτλος ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, μία πλαστογραφία καὶ συγχρόνως τὸ ἐμβρυουλκὸ γιὰ τὴν ἀνάδυση τῶν ἀναιδῶν ἐγκάτων τῆς πόλης αὐτῆς, τοῦ ἀφανοῦς ἀλλὰ ζέοντος ὑπογάστριού της, ἐκεῖ ὅπου τὸ μαῦρο εἶναι λευκότερο ἀπὸ τὸ λευκό, ἐκεῖ ὅπου οἱ ζωντανοὶ εἶναι οἱ μόνοι ζωντανοί», κατὰ τὰ γραφόμενα τοῦ Δημήτρη Δημητριάδη στὸ εἰσαγωγικὸ κείμενο τῆς ἔκδοσης.

Ὁ Ἱπποκράτης Ταυλάριος περιδιαβαίνει σὲ μιὰ ἔρημη Ἐγνατία, σὲ κλειστὰ δωμάτια τῶν Σαράντα Ἐκκλησιῶν, σὲ βαλκάνιες γιορτὲς τῶν ἀγορῶν τοῦ Κέντρου, σὲ ἀπομεινάρια πάρτυ τῶν Πανεπιστημίων, ἐρχόμενος σὲ συνάντηση μὲ μιὰ «Νέκυια ζωντανῶν», σὲ μεταβάσεις ὅπου τὰ σύνορα χώρου καὶ χρόνου θολώνουν, ὅπου ἡ «προσωπικὴ μυθολογία» τοῦ φωτογράφου καὶ τῶν οἰκείων του μεταρσιώνεται σὲ μιὰ κοινὴ μνήμη -ἢ μᾶλλον σὲ μιὰ κοινὴ λήθη- τῆς πόλεως.