ΘΑ ΔΙΗΓΗΘΩ την ιστορία της Δυναμό. Τη θαύμαζα, την πο­θούσα, την ερωτεύτηκα, τα φτιάξαμε και χωρίσαμε, τη νοσταλγώ. Αν οι έρωτες έχουν λόγο, τον δικό μας λόγο δεν τον κατάλαβα. Η ιστορία που θα σας διηγηθώ δεν είναι δική μου ή δική της, είναι δική σας, αναγνώστες, και θα το νιώσετε εύκολα και άνετα. Η Δυναμό συμβάλλει με την παρουσία και τις πράξεις της, εγώ με την τέχνη μου, κι εσείς θα διαβάζετε και θα μπαίνετε στον κόσμο της, όπως εγώ ποτέ μου δεν τα κατάφερα. Η Δεξιά Ερωμένη δεν είναι μυθιστόρημα αυτοβιογραφικό, υπό την έννοια των memoires, διότι είχα πάντα υπόψη μου να κρατήσω στη μνήμη μου τι συνέβη εκείνες τις ταπεινές ημέρες τον Ιούνιο έως το τέλος του Αυγούστου του 1974, να μπορέσω να στοιχειοθετήσω ενός τύπου χρονικό. Διαφέρει από την αυτοβιογραφία σε κάτι σημαντικό: του λείπει η διάθεση για δικαίωση. Στα δρώμενα συμμετείχε ουσιαστικά ένας άλλος ­άνθρωπος από εμένα που ζω το 2000. Ένας άνθρωπος του ­οποίου εγώ δεν αναγνωρίζω τις ίδιες αξίες, δεν είχα καν το ­ίδιο σώμα, δεν είχα καν το ίδιο μυαλό.