Η γιαγιά Κάθριν υποδέχεται κάθε μέρα ένα αγοράκι με γαλάζιο παλτό και παίζουν μαζί, μόνο που δε θυμάται τι της είναι αυτό το παιδί. Ο μικρός Τζορτζ από την άλλη επισκέπτεται τη γιαγιά του με λαχτάρα και δε βαρυγκωμά όποτε χρειάζεται να την ντύσει ή να τη βγάλει βόλτα.

Η Jeanne Willis ζωντανεύει μικρά καθημερινά περιστατικά που βιώνουν γιαγιά και εγγονός με τέτοιο τρόπο που τα δάκρυα έρχονται αβίαστα. Πόσο γλυκά και μαλακά θυμίζει το παιδί στην Κάθριν ποιος είναι, με πόσο απλό τρόπο τη βοηθά να νιώσει ασφάλεια κοντά του και με πόση αφοπλιστική παιδική «αφέλεια» νικάει τους φόβους της! «-Σε κέρασα μπισκότα; Δε θυμάμαι πού τα έχω βάλει! -Θυμάμαι εγώ, έχω ταλέντο στο να βρίσκω μπισκότα». Όταν η γιαγιά δεν καταφέρνει να κουμπώσει το παλτό της, ο Τζορτζ με χαρά τής δείχνει πώς έμαθε να το κάνει μόνος του ώστε να νιώσει περήφανη γι’ αυτόν. Και τι τρυφερή ατάκα: «-Δεν μπορώ να θυμηθώ τι έκανα πριν πέντε λεπτά. -Μάλλον επειδή θα έκανες κάτι βαρετό»! Κι όταν η γιαγιά κλαίει από τη στενοχώρια της που δε θυμάται το όνομα του εγγονού της, ο Τζορτζ της θυμίζει πόσο τον αγαπάει, κάτι που έχει μεγαλύτερη αξία για κείνον!

Μέσα λοιπόν από πολλά μικρά τέτοια στιγμιότυπα τα παιδιά κατανοούν τι σημαίνει να έχει κάποιος αλτσχάιμερ και πώς μπορούν να τον φροντίσουν με τον δικό τους τρόπο. Η εικονογράφηση της Raquel Catalina είναι εξαίρετη από κάθε άποψη. Είτε με μικρά καρέ που θυμίζουν κόμικς είτε με ολοσέλιδες εικόνες ζωντανεύει την ιστορία με παραστατικότητα και ρεαλισμό. Ο σκεπτικός Τζορτζ της σελίδας τίτλου εξαφανίζεται όταν μπαίνει στο σπίτι της γιαγιάς και οι στιγμές που περνάνε μαζί είναι σα να ζωντανεύουν φωτογραφίες από το οικογενειακό άλμπουμ όσων είχαμε την τύχη να ζήσουμε με γιαγιάδες. Αν δεν κλάψατε με το κείμενο, οι δύο τελευταίες σελίδες θα το κάνουν.