Είπες κάποτε πως κανένας άνθρωπος δεν κάνει κακό εκούσια. Πως αν ξέρει τι είναι το καλό, θα το πράξει. Μα εγώ, Σωκράτη, ξέρω τι είναι το καλό. Κι όμως… Το πλήθος που με γεννά — δεν ξέρει. Το πλήθος που με ανατρέπει — δεν θυμάται. Είμαι κόρη της Σοφίας και της Αγνότητας στα χαρτιά. Μα στην πράξη… είμαι παιδί του Φόβου και της Αγανάκτησης. Οι πολίτες που σε δίκαζαν δεν ήθελαν αλήθεια. Ήθελαν ηρεμία. Όχι φιλοσοφία — βεβαιότητα. Όχι ερωτήσεις — σιγή. Και εσύ δεν ήσουν ποτέ ήσυχος, Σωκράτη. Δεν σ’ ενδιέφερε να σώσεις τον εαυτό σου. Ούτε να με κολακέψεις. Μου ζητούσες να σταθώ σε λογική, όταν γεννήθηκα για να υπηρετώ πλήθη. Σε σένα έβλεπαν την ύβρη. Γιατί έκανες το λάθος να τους λες πως δεν ξέρουν. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο για τη δημοκρατία… Από το να της θυμίζεις ότι ίσως είναι «ανόητη».