Μα γιατί τώρα; Γυναίκες που κεντούν, ξέρουν καλά του χρόνου τις σταυροβελονιές. Αφήνουν τα «γιατί» και ζουν το «τώρα». Για κείνες. Για τον Σταύρο, σταυρούς κουβαλώντας. Χρόνος ο έντιμος λες, μα τότε γιατί γέμισε ακάνθους και ρόδα το σπίτι;
Στη μύτη του φαναριού, απόγευμα άνοιξης, οδοιπορικό ζωής αναπολώντας, προσχέδιο αποχαιρετισμού συντάσσω. Όμως, ακόμα κι αν έφυγες, η θύμησή σου πρωινή αναπνοή. Κλείνω τα μάτια κι ακούω τη φωνή μου να σου λέει: Να προσέχεις όταν μ’ αγγίζεις. Θυμάσαι; Αφή, του σώματος, του ονείρου, της μνήμης.
Ερημική συνάντηση. Εποχής απολογισμός. Το ένα μου εγώ με το άλλο. Ανάμεσα Εσύ. Το βελανίδι πεσμένο στο χώμα αποχαιρετά την τελευταία περιπλάνηση φωτός. Όταν στερεύει το οξυγόνο, άδειο στη γη βελανίδι κι εγώ, από πού να κρατηθώ; Τι να περιμένω;
Ανώφελη προσμονή. Εργόχειρο μισοτελειωμένο η σχέση μας, μετάβαση δίχως μνήμη περιττή σε κείνη τη χαραγμένη ανάμνηση, τη μοναδική. Κι ύστερα, παλιρροιακό κύμα στην ανυποψίαστη θάλασσα του Σεπτέμβρη, ανέντιμο χτύπημα η φυγή χωρίς αντίο, ποτέ δεν κατάλαβα το γιατί, γιατί τώρα, γιατί τότε;
Κάποτε ανατέλλει νωρίτερα ο ήλιος έλεγες, κάποτε η αγκαλιά σου ο τόπος μου έλεγα, ένιωθα, νιώθω.
Άηχα φωνήεντα ονειρεύονται αέρηδες που επιστρέφουν κι η εκκωφαντική σιωπή που αρνείσαι, την εύθραυστη αναμέτρηση εντείνει. Αμφίρροπη απόρριψη, αινιγματική λύτρωση αποζητά. Ξαστεριά τον Δεκέμβρη στέλνει μήνυμα: Απρόσμενη θα ’ναι η ανατροπή. Άγρυπνη η αλήθεια με βρεγμένη κόμη προειδοποιεί: ετοιμάσου για ακόμα μία εκούσια παράδοση. Πάλι; Καλά, μα γιατί, μα γιατί τώρα;
(στίγμα πλεύσης με τους τίτλους των ποιημάτων σε πλάγια γραφή – Γιώργος Ρούσκας)