Αυτό δεν είναι ένα βιβλίο. Είναι ένας χάρτης. Μια χαρτογράφηση της ζωής όπως τη διασχίζουμε: με τραύματα, τρυφερότητα και λέξεις. Εδώ κάθε κελί, κάθε μπάνιο, κάθε έρημος και κάθε κουζίνα, γίνεται τόπος μνήμης και επούλωσης. Ακουμπά χωρίς φωνές τις ρωγμές: την απώλεια, την αγάπη, την τρέλα, τα ψυχιατρεία, τις μικρές πράξεις φροντίδας, τις μεγάλες σιωπές, τους έρωτες που δεν άντεξαν ή που άντεξαν πολύ.

Ο Άτλαντας Επούλωσης συλλέγει ιστορίες καθαριστριών και ποιητριών, μητέρων και εραστών, αλεπούδων που μιλούν τη νύχτα και βιβλίων που πενθούν ξεχασμένα στον καλόγερο. Περιπλανιέται ανάμεσα σε πεζοδρόμια, λεωφορεία, κουβέντες με τη Μάγδα Φύσσα, τον Βαν Γκογκ, τη Μαργαρίτα Καραπάνου, τη Βιρτζίνια Γουλφ, τον ταπεινό ταξιτζή, τη γυναίκα στο κομμωτήριο, τα παιδιά στα νοσοκομεία, εμάς που επιβιώσαμε, κι εμάς που προσπαθούμε ακόμα.

Αυτός ο Άτλαντας δεν δείχνει τον δρόμο για κάπου.
Δείχνει πως παρά τα ναυάγια, επιβιώνουμε.
Δείχνει πως η επιβίωση δεν είναι ποτέ ατομική.
Δείχνει πως ο κόσμος αλλάζει κάθε φορά που κάποιος μας πλένει τα μαλλιά με αγάπη.

Δεν είναι οδηγός διαφυγής αλλά μια λογοτεχνία της φροντίδας.
Ένας ύμνος στους ανθρώπους που συνεχίζουν κι ένα τεκμήριο του ότι υπάρχουν ακόμα πράγματα να γίνουν.