Το Βάθος πεδίου, το δεύτερο βιβλίο του Κωνσταντίνου Τσεκλένη, συστεγάζει ποιήματα και διηγήματα κάτω από έναν κάθε άλλο παρά τυχαίο κινηματογραφικό όρο στον τίτλο του. Η επαγγελματική ενασχόληση του συγγραφέα με την κινηματογραφική κάμερα γίνεται αφετηρία για τη διεύρυνση ή για τη μεταποίηση της εικόνας σε λόγο. Με γλώσσα άλλοτε λυρική και άλλοτε ρεαλιστική, καθώς και κατά τόπους παιγνιώδη, με μύθο και πλοκή που ακολουθούν απρόσμενους δρόμους, περνώντας από την κοινωνική και την ατομική καθημερινότητα και ακουμπώντας σε κομμάτια της μικρής και της μεγάλης Ιστορίας, ο Τσεκλένης μιλάει για τον θάνατο και πενθεί για τις απώλειες ενός τόπου ο οποίος έχει χάσει τον προορισμό του, χωρίς, όμως, να έχει αποβάλει και το ζωτικό του πνεύμα. Ο συγγραφέας ψάχνει σε κρυμμένους ή και απωθημένους τόπους της μνήμης προκειμένου να φτάσει σε έναν χρόνο ο οποίος συστέλλεται και διαστέλλεται στο φασματικό πεδίο της ύπαρξης. (Βαγγέλης Χατζηβασιλείου) Τα κείμενα στο Βάθος πεδίου του Κωνσταντίνου Τσεκλένη, συνέχονται κυρίως από την οξύτητα του βλέμματος και από την ενάργεια της παρατήρησης προσώπων, καταστάσεων, βιωμάτων και αισθημάτων αντλημένων από μιαν άσβεστη θύμηση, που αρδεύεται από τις προσωπικές ιστορίες και εκβάλλει στη συλλογική μνήμη, καθώς οι ατομικές αναμνήσεις δένονται αξεδιάλυτα με την ιστορία του μεταπολεμικού και του μεταπολιτευτικού, για την Ελλάδα, κόσμου. Η διάψευση από το εκφυλισμένο παρόν και το οδυνηρό αίσθημα της αποκοπής από το παρελθόν απαλύνονται από την παρηγορητική λειτουργία της μνήμης. Ό,τι θυμόμαστε, φαίνεται να μας ψιθυρίζει ο συγγραφέας των ποιημάτων και των αφηγημάτων στο Βάθος πεδίου, είναι απαραβίαστο και παραμένει ζωντανό. Σε άλλα πάλι γραπτά, ο κοινωνικός ρεαλισμός συνυφαίνεται αρμονικά με το φανταστικό ή ονειρικό στοιχείο, με τέτοιο τρόπο ώστε να δημιουργείται ένας μαγικός ρεαλισμός. (Ευριπίδης Γαραντούδης)