ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΨΥΧΗΣ

Είναι κι αυτό το βλέμμα σου
σε εκείνο το μισόφεγγο δωμάτιο
που η σιωπή έβγαζε κρότο δυνατό.
Την καρδιά σου ένιωσα πρώτη φορά εκεί.

Έφεγγε ανίκητο το βλέμμα σου
κι όμως λύγισα στην όψη του,
σημάδι αγιάτρευτο στην αιώνια πληγή μου.
Χαραγματιά βαθιά έκανες με μιαν ανάσα.

Τα χείλη σου πάνω στα δικά μου άφησα·
μια αλλόκοτη επαφή ήρθε και με γέμισε χαρά.
Πού ήσουν όλη τη νύχτα;
Γιατί μόνη περπάτησες;

Σε βυθό μαύρο βούτηξα μαζί σου
για τον δρόμο χωρίς επιστροφή.
Την ανάσα μου κράτησα καιρό·
ανάσανα ξανά μια Τρίτη πρωί.