Καρτούτσο ξεροσφύρι, ήτοι ‘νταουλτζίδικα’, ήτοι, κύριοι, ο πότης πίνει χωρίς μεζέ. Νύχτες μέσα σε μπαράκια τρένων, σε καπηλειά δίπλα σε μοναστήρια, απέναντι από στρατόπεδα, πίσω από γήπεδα, σε ουζερί πόλεων, ντάλα μεσημέρι σε καλύβες χωραφιών. Είναι η μεθυσμένη, ανέμελη νιότη που, όμως, βιώνει την βία και την απάτη, την ηδονή και την ανευθυνότητα, την αγωνιστικότητα και τον αναχωρητισμό: το αίμα και το κρασί αναμειγνύονται σε ένα επικίνδυνο κοκτέηλ ιστοριών με πτώματα λαθρεμπόρων τέχνης στην πίσω θέση μιας μαύρης Μερσεντές, με τσιγγάνους που απαγάγουν τον μισεμένο στη διάρκεια ενός λαϊκού πανηγυριού. Iστορίες κρασοκατάνυξης μέσα στις κρύες νύχτες στην ομίχλη και στη βροχή του χειμώνα της Μακεδονίας, όπου, υπό τους ήχους ζεϊμπέκικων, ροκ τραγουδιών και βιεννέζικων βαλς, οι ήρωες ανταγωνίζονται, ταλαντεύονται, ακροβατούν ανάμεσα στον ερωτικό πόθο και την ερωτική απιστία, ανάμεσα σ’ ένα αθώο, κρυφό αίσθημα που περιμένει την ολοκλήρωσή του και στο επαναλαμβανόμενο μοτίβο του αμαρτωλού έρωτα.
Είναι και ιστορίες με αρχαιοκάπηλους μοναχούς, με έναν πιστολέρο που απειλεί την άπιστη μπαργούμαν, με μια Αρμένισσα δημοσιογράφο που την κυνηγούν οι Γκρίζοι Λύκοι για ‘δυσφήμιση του έθνους’, με τη Χειμερινή Σύναξη των Νταουλτζήδων. Πάνω απ’ όλα όμως είναι τα καβούρια που κυνηγά το παιδί στη λίμνη, στο διήγημα ‘Πιπεριά από Πορσελάνη Σεβρών’, ο πόθος της επιστροφής στις ρίζες.