Η Ηχώ ξεχώριζε από τις άλλες Νύμφες. Ιδιαίτερα για την καλοσύνη της. Εκτός των άλλων, είχε την ικανότητα να μιμείται κάθε ήχο του δάσους. Ακόμα και τους πιο παράξενους: Τον ήχο των φύλλων καθώς τουρτουρίζουν από το κρύο του χειμώνα, το γέλιο των μυρμηγκιών ενώ ξεκουράζονται στις υπόγειες φωλιές τους, τα επιφωνήματα των σταγόνων της βροχής όταν φτάνουν στην επιφάνεια της λίμνης. Ίσως η ικανότητά της αυτή να ήταν και η αιτία για το μεγάλο της ελάττωμα…
…«Σεβαστή θεά εσύ, τιμώρησε αυτόν τον εγωιστή και φιλάρεσκο νέο», την παρακάλεσαν οι Νύμφες. «Αφήστε το Νάρκισσο σε μένα», τους είπε η Νέμεση και άρχισε να σκέφτεται την τιμωρία του.
Η Νέμεση, εκτός από αυτούς που έκαναν εγκλήματα, τιμωρούσε και όσους είχαν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους. Το παράπτωμα αυτό μάλιστα θεωρούταν μεγάλο, γιατί με το να είναι κάποιος απασχολημένος μόνο με τον εαυτόν του, σημαίνει πως αδιαφορεί για τους συνανθρώπους του και δεν προσπαθεί για το κοινό καλό όλων.
“Νάρκισσος και Ηχώ”. Ένας μύθος διαχρονικός και επίκαιρος που σχετίζεται με τις ανθρώπινες σχέσεις, τον αυτοσεβασμό και την κοινωνικότητα. Μια αλληγορία για εκείνον τον τύπο του ανθρώπου που προσκολλάται στην εξιδανικευμένη εικόνα του. Που δε μπορεί να αγαπήσει πραγματικά τον εαυτό του, ούτε όμως και να κατευθύνει την αγάπη του προς τον άλλον.
Η επεξεργασία του μύθου, με όλες τις προεκτάσεις και τις πληροφορίες που παραθέτει, καθιστά το βιβλίο αυτό όχι μόνο ψυχαγωγικό άλλα κι ένα μαθησιακό και παιδαγωγικό εργαλείο στα χέρια γονιών και δασκάλων.