Υπό αυτό το διπλό προσωπείο, πλατωνικό και μακιαβελικό συνάμα, αναπτύσσεται η μελέτη της Δρ. Φωτεινής Καγιόγλου δεικνύοντας με τον πιο εμφατικό τρόπο ότι επιμέλεια ανθρώπων του Πλάτωνα και η ελκυστική βλασφημία του Μακιαβέλι δεν έχουν εγκαταλείψει ποτέ τα ανθρώπινα. Αν δεν εντοπίσουμε το ενεργό ρήγμα που χωρίζει την κλασική παράδοση με την νεωτερικότητα, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να δούμε κάτω από τις πολιτικές μάσκες, που υποδύονται πότε τον «πολίτη», πότε τον «πολιτικό», πότε τη «δημοκρατία» και πότε την «τυραννία». Η γνώση της πολιτικής φιλοσοφίας ή επιστήμης θα μας επιτρέψει να δούμε πέρα από το καλό και το κακό, θα μας επιτρέψει να αποκτήσουμε μια ανθρώπινη όραση υπό την έννοια του αντικειμενικά ωφέλιμου για τον άνθρωπο. Ωστόσο, επιστήμη, φιλοσοφία, προπαγάνδα ή μεθοδολογία θα αποτελούν πάντα συμπληγάδες, που θα απειλούν πάντα να μας συντρίψουν ιδιοτελώς ή να μας λυτρώσουν ευδαιμονικά αν τις διαπεράσουμε επιδέξια.