Όλα τα συμβαίνοντα
στον κόσμο δεν είναι
τίποτ’ άλλο παρά μια
αδιάκοπη σκηνή Μωρίας,
όπου όλοι οι ηθοποιοί είναι εξίσου μωροί και παλαβοί.

Ρήτορες και θεολόγοι, φιλόσοφοι και ποιητές, έμποροι και δικηγόροι, νέοι και γέροι, βασιλείς και αυλικοί, αριστοκράτες και απλός λαός: κανείς δεν ξεφεύγει από την αγκαλιά της Μωρίας, της εύθυμης θεάς της τρέλας και της ανοησίας, που εδώ αποκτά φωνή, οστά και σάρκα για να εξυμνήσει η ίδια τον εαυτό της και να πείσει πως αυτή είναι που κυβερνά τον κόσμο περισσότερο απ’ όλους τους θεούς.
Σ’ ένα από τα σημαντικότερα κείμενα της Αναγέννησης και της επακόλουθης Μεταρρύθμισης, ο Ντεζιντέριους Εράσμους του Ρότερνταμ –ή απλώς Έρασμος– στήνει στα πρότυπα των έργων του Λουκιανού μια αριστοτεχνική, σκληρή για την εποχή όσο και βαθιά ανθρωπιστική σάτιρα.