Έλληνας δεν είμαι, ούτε μουσικός, κι ούτε καν καπνίζω. Αλλά το ρεμπέτικο, αυτό το σύμπαν με το αναρχικό πνεύμα, με παρέσυρε αμέσως μόλις το ανακάλυψα. Στην αρχή μού κίνησε το ενδιαφέρον το περιβάλλον στο οποίο αναπτύχθηκε, μέσα στις κακόφημες γειτονιές, στις φυλακές, στους τεκέδες, στα λιμάνια του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης.
Μετά σαγηνεύτηκα από τις μορφές του ρεμπέτικου, τους μουσικούς, τους ρεμπέτες, τους περιθωριακούς, αδέλφια στη δυστυχία και στην εξορία. Ξεριζωμένοι από τη Μικρά Ασία και τα παράλιά της, επιβίωσαν ζώντας σε παράγκες στα λιμάνια των μεγάλων πόλεων.
Όταν γεννήθηκε το ρεμπέτικο, το κοινό και οι μουσικοί ήταν αδέλφια. Οι παρίες, τα κατακάθια της κοινωνίας που τραγουδούσαν μ’ εκείνη τη βραχνή φωνή, ενοχλούσαν…
Και άντε τώρα να καταλάβεις.
Ένα συγκλονιστικό, εικονογραφημένο βιβλίο για το ρεμπέτικο κι εκείνους τους συγκινητικούς, περιθωριακούς ρεμπέτες που διακόνησαν το τραγούδι που έγινε τελικά ύμνος στα χείλη όλων μας.