Η ξενιτιά είναι η αμαρτία, το λάθος που μας απομακρύνει από τη γη μας κι όταν η εξορία της μας πικραίνει τότε καταφεύγουμε στην αγάπη. Σεμνά, ταπεινά, συγχωρητικά, γιατί αυτό είναι που την ελκύει κι εκείνη έρχεται, όχι πάντοτε αμέσως, για να μεγαλώνει το χρέος της κι έρχεται πάντα με την παρηγοριά που είναι ο τόνος της ο πιο δυνατός, το φάρμακό της που μας θεραπεύει.

Ένα οδοιπορικό, μικρό ή μεγάλο, ανάλογα με την προαίρεση και με το ριζικό μας, μέσα από στεριές κι από θάλασσες, από τους δρόμους όχι τους εμπορικούς αλλά τους άλλους, αυτούς που περπατούν και συναντιούνται οι άνθρωποι όταν είναι άνθρωποι και όταν τυχαίνει να ταξιδεύουν.
* * *
Το ᾿ξερα πως θα μαζευόμουν νωρίτερα απόψε
αύριο θα έχω δίχως άλλο να ταξιδέψω

όσο οι άλλοι δε θα κοιτούν τίποτα
πέρα από τη βολή τους

σε λίγο θ᾿ απέχω κιόλας απ᾿ αυτούς
όσο το βαπόρι από τον καπνό του

και θα πλησιάζω σ᾿ εκείνους
που θα επιμένουν

πως στα μέρη τους δεν υπάρχει στιγμή
χωρίς πόνο

ούτε πάλι χαρά πιο συχνή από ένα
πανηγύρι στο ρημοκκλήσι τους.

Και θα κοιμάμαι έχοντας όλο τον πυρετό
με το μέρος μου.