υποθηκαίγων

δεν σίγουρα δεν αιφνίδια φεύγουν
όλα στο καθώς κόμπιασα αληθές το
εύτρομον του ό λ ο ι ξεροσφυρίζει ο
φάρυγγας πώς δά ναν το χωνέψεις ότ’

είθισται πια ο θάνατος ζωές ναν διευθύνεις
ν’ αναστατώνεις στρέμματα του παρελθόντος

νόστου (εις μάτην αυριοποίημα ξεπουπουλίζεις νότες)
---------------------
η εμπειρομάτα

κλωστούλα τήν μετάξινη κλωστήν στο
υποτυπώδες πλην ατσάλινον βελόνι άρτι
περασμένη συν κ’ η του μέσου δακτυλήθρα
σπρώχνουσα βοηθητικά το όλον σκηνικό
τί έραβες τί ράβεις μήνα μπαλώνεται στα

ύστερα εξήντα χρόνων πλεύσις θαλασσινή ώστε

κάθε στροφή του τιμονιού μιαν αρμαθιά ναυάγια
---------------------------
η άγνωστος

μάκρυνε στον πεζόδρομο μήπως γοργόν
στο βήμα τριποδίζοντας μπορέσει ναν
τη φθάσει κάποτε πόσο αλλά πόσον βίαια
της στρέφει κατενώπιος ασθμαίνων τήν

μορφή προϊούσης τής τε αποτυχίας νέφωσεν

όχι όχι βέβαια: ούτε αυτήν (θα δοκιμάσει πάλιν)