Μέσα σου, τρεις φωνές παλεύουν.
Η Καρδιά, που καίγεται πριν ρωτήσει.
Το Μυαλό, που μετράει πριν νιώσει.
Το Σώμα, που κουβαλά όσα δεν ειπώθηκαν.
Συζητούν για την ανάγκη που γίνεται πείνα, για τα όρια που σπάνε σιωπηλά, για τον πόνο που δε βρίσκει λέξεις, για το θυμό που καίει και παγώνει.
Μιλούν για το φόβο που φυλακίζει, για την ασφάλεια που γίνεται κλουβί, για την παιδικότητα που ζητά να τρέξει ξυπόλυτη, για το χρόνο που δεν περιμένει.
Το Ανάμεσα δε σου χαρίζεται. Σε κοιτά στα μάτια και σου λέει όσα αποφεύγεις.
Δε σε διδάσκει. Σε ξεγυμνώνει.
Σε αφήνει να σταθείς εκεί που δεν υπάρχει σωστό ή λάθος, μόνο εσύ και όσα αντέχεις να παραδεχτείς.
Διάβασε το όπως θες. Από την αρχή, από το τέλος ή από μια τυχαία σελίδα που θα σε βρει απροετοίμαστο.
Ίσως γελάσεις. Ίσως κλάψεις.
Ίσως απλώς ψιθυρίσεις:
«Αυτό… είναι δικό μου».