Μια ποίηση σπληνική δίχως μεταφυσικά ή λυρικά δεκανίκια, ένα αλλόκοτο μηδέν που κυκλώνεται από ιερή ανθρωπίλα, νυφικές πομπές με νύχια, κεφάλια σε τσιγκέλια, εφιαλτικά λευκοί τοίχοι, τρομακτικά ανοιχτές πόρτες, ορφανά παιδικά παπούτσια, γονιοί που έχουν στα δόντια τα κουφάρια των παιδιών τους, κομμένα χέρια, οικεία ομίχλη, ακυρωμένα πηγάδια, η εξακολουθητική ματαίωση που σφίγγει σαν θηλιά τον λαιμό του κόσμου, τελευταία γεύματα που εγκυμονούν την πιο σπαρακτική χειρονομία της αγάπης.

Στα ποιήματα της Ανθρωποβοσκής, ποιήματα αληθινά και σπουδαία, θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για την έμφυλη χειρονομία μιας απογόνου του Καρυωτάκη ή και του Άσιμου, για το αντάμωμά της με την πικρή μελαγχολία της Δημουλά, για τη φυγόκεντρη μεταπολιτική κατάθεση απέναντι σε μια ηθικά ηττημένη νεωτερικότητα. Το βέβαιο είναι πως μια αυτοφυής εκφραστική ρίζα βλασταίνει γυρεύοντας το όριο του τραγικού ανθρώπου, ή και του ακρωτηριασμένου ανθρώπου, στην αυγή της πρώτης μη ανθρώπινης εποχής.

Θανάσης Τριαρίδης