Μήπως δεν πρέπει να φοβόμαστε τον θάνατο γιατί όπως δεν αντιλαμβανόμαστε τον ερχομό μας στην ζωή δεν μπορούμε να αντιληφθούμε και την αποχώρησή μας απ` αυτήν;
Μήπως δεν πρέπει να τον φοβόμαστε επειδή το απειροελάχιστο διάνυσμα της ζωής μας στον συμπαντικό χωροχρόνο δεν φαίνεται ούτε με μικροσκόπιο, πράγμα που σημαίνει ότι την στιγμή που είμαστε ζωντανοί, είμαστε και νεκροί;
Μήπως η πνευματική μας ανέλιξη συνεπικουρούμενη από αρετές οδηγεί στην αυτογνωσία, ενισχύει την βούληση, εδραιώνει την αυτοπεποίθηση και συμβάλει στην επίτευξη των δημιουργικών μας στόχων, προσφέροντάς μας μια γενικότερη αφοβία στην διαχείριση των αρνήσεων της ζωής συνεπώς και του θανάτου;
Μήπως κατά την διαδικασία της πνευματικής μας ανέλιξης οι επίκτητες αρετές που βρίσκονται στην μεσότητα μεταξύ των υπερβολών μας και των ελλείψεών μας είναι καθοριστικοί οδηγοί της αφοβία μας;
Πολλά τα μήπως αλλά και πολλές οι απαντήσεις σ` αυτήν την μελέτη που δεν αφήνει ανέγγιχτα ούτε τα ζητήματα της ψυχής, της αυτοχειρίας, της επιβοηθούμενης ευθανασίας, αλλά κυρίως δεν αφήνει στην τύχη του το ζήτημα, της γνώσης των παιδιών για τον θάνατο ώστε να τον απομυθοποιούν αναλογικά με τα στάδια της ηλικίας τους.